Tema kojom je se Radionica bavila je gotovo podrazumevajuća: načini na koji digitalna fotografija (tu podrazumevamo danas peovlađujuću način upotrebe fotografija na društvenim mrežama) generiše naš identitet i kako se, dalje, taj identitet prilagođava slici koja ga predstavlja.

Kao predložak je poslužio tekst How does digital photography affect the way we remember and perceive ourselves, Regina Nogueira.

Tehnološke promene samog medija, kao i načina njegove upotrebe, širenja sadržaja su danas doveli do stanja u kome je dominantni način upotrebe fotografije onaj sa ulogom samopredstavljanja, gde je ta slika tipizirana, banalizovana na veoma suženo referentno polje, odricanjem od imaginacije, slobode.

Uloga fotografije kao glavnog alata u procesu konstrukcije sećanja i relativnosti, subjektivizaciji i kontingentnosti kao metodama formiranja sećanja.

Fotografska serija Milice Macanović se, opozitno navedenom, bavi temama prošlosti koje jasno formulišu stav i mišljenje o njoj: prostori bez funkcije, ili promenjene funkcije, ili ispadanje iz vremena i proboj u novo; asinhroniciteti. Bogato znakovima koji su inicirali dugačak razgovor.

Serije Lep život kao eksces, Srđana Veljovića se, donekle suprotno duhu vremena, bavi i problematizuje porodicu i kao temu i kao temu fotografskog medija.

Obe serije se dotiču/spotiču o melanholiju, pojam imamentan mediju, sa kojim se mora računati pri konstrukciji fotografskog iskaza. Takođe smo pomenuli pojam plutajućeg označitelja; koncept koji treba da nam pomogne za preciznije formulisanje kompleksnijih fotografskih iskaza. Sve to sa ciljem da pokušamo da se nađemo na vrhu manipulativnog lanca. Da budemo svesni.

Disperzija proizvodnje kulture ka individui, gde je osnovni medij fotografija, je, kao što rekosmo, u velikoj meri učinila kodove banalnim. Protok vremena je učinio odraz identitetske krize u savrmenoj kulturi neestetičnim.