Ono što je zanimljivo u ovom slučaju, a preporučujem kao strategiju u svim slučajevima, je kodiranje proizvoljnog fotografskog iskaza na način da se polje njegove referentnosti proširi u širi okvir nego tek prikazan, i da operiše u mnogo širem polju.
U ovom slučaju je Susan Sontag kritički razotkrila i pročitala The Last of the Nuba People u ključu celokupnog svetonazora autorke, uspostavljajući jasnu vezu sa propagandnim filmovima Rišenštalove o nacističkoj Nemačkoj.
“...Ono što je karakteristično za fašističku verziju stare ideje o plemenitom divljaku je prezir prema svemu reflektivnom, kritičkom i pluralističkom. U knjizi-slučaju Rifenštalove primitivne vrline, zamršenost i suptilnost primitivnog mita, društvene organizacije, ili mišljenja koje se uzdiže. Rifenštal se vraća na fašističku retoriku slaveći način na koji su Nube uzvišeni i ujedinjeni oko rvačkih mečeva u kojima se Nuba muškarci, naprežući se, snažnih i istaknutih mišića, bacaju jedni na druge u borbi ne za materijalne nagrade već obnavljanje vitalnosti plemena. Rvanje i pripadajući rituali vezuju pripadnike zajednice.”
Susan Sontag, Fascinating Fascism
Notirali smo činjenicu da težnja ka estetskom vrlo često vodi u katastrofu.
Korespondirajući sa nevinom činjenicom Rifenštalove iz eksplikacije rada The Last of the Nuba People o opčinjenosti, bojom, punoćom, vibrantnošću, pogledali smo seriju fotografija Minhena, mesta odakle je autorka (živela je 150 km od Minhena), mesta za čiji pogled i simboličku kompenzaciju je rad, recimo, namenjen. Nametnule su se, komparativno, teme o modernizaciji, civilizaciji, individualizmu…
Нема коментара:
Постави коментар